اثر‌بخشی آموزش الگوی خوش‌بینی به روش قصه‌گویی بر افزایش پیشرفت تحصیلی در کودکان دبستانی

قصه­گویی به عنوان روشی غیرمستقیم برای ارایه چارچوبی برای آموزش و ارتقاء خودفهمی، کارآیی و وحدت دادن به تجارب، می­تواند در سلامت کودکان و نوجوانان نقشی مؤثر داشته باشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش الگوی خوش­بینی به روش قصه­گویی بر افزایش پیشرفت تحصیلی در کودکان دبستانی شهر سنقر بود. این پژوهش از نوع شبه­آزمایشی با طرح دو گروه آزمایش و کنترل با پیش­آزمون–پس­آزمون و مرحله­ی پیگیری می­باشد. از نمرات پیشرفت تحصیلی کودکان برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. گروه نمونه از بین داوطلبان شرکت در کارگاه قصه­گویی انتخاب شد و با روش همتا کردن براساس نمره­ی پیش­آزمون پیشرفت تحصیلی، آزمودنی­ها به دو دسته هم‌طراز تقسیم شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل قرار گرفتند. گروه نمونه شامل 31 نفر بوده است. طرح آزمایشی طی 12 جلسه اجرا شد. و سه ماه بعد از اتمام جلسات پس­آزمون و شش ماه بعد از پس­آزمون، آزمون پیگیری اجرا شد. داده­ها با آمار توصیفی، آزمون t مستقل و تحلیل واریانس اندازه­گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش الگوی خوش­بینی به روش قصه­گویی، باعث افزایش پیشرفت تحصیلی در کودکان دبستانی شده است. همچنین کاربرد­پذیری این روش منجر به پایداری اثرات آن بعد ازشش ماه شده است. بنابراین می­توان پیشرفت تحصیلی کودکان را با استفاده از آموزش الگوی خوش­بینی به روش قصه­گویی تغییر داد و با استفاده از این آموزش به کودکان می­توان بسیاری از مشکلات ناشی از پیشرفت تحصیلی را که منجر به سایر مشکلات خواهد شد از بین برد یا حداقل کاهش داد.